Mama, ik wil hier niet wonen, ik wil naar huis!

Hallo allemaal, ik ben Cynthia, mama van drie meiden. En dit is mijn verhaal.

We zijn nu bijna vier jaar geleden verhuisd naar Spanje met ons gezin van 3 meiden, 3 katten en 1 hond. Verhuizen is een grote overgang, vooral voor een kind dat niets te zeggen heeft over de verhuizing.

Mijn man is de persoon die ging werken en ik bleef thuis met de meiden. We zijn vlak voor de zomervakantie verhuisd en dit heeft goed uitgepakt. Mijn meiden maakte nieuwe vrienden met de kinderen uit de straat. Ook gingen ze direct hun eigen sport oppakken voor structuur en om nieuwe vrienden te maken. We huurden een lerares in om hun de Spaanse taal te leren. Opa en oma kwamen op vakantie. Alles was oké toch?! De zomervakantie eindigde en het was tijd om ze naar school te brengen. Wat een geluk dat mijn oudste dochter een vriendinnetje maakte die uit België kwam en Nederlands praatte. Mijn jongste werd meteen opgevangen door de vriendelijkheid van haar klasgenoten. Maar mijn middelste dochter, het was hel voor haar. Huilen, schreeuwen, slaan, de klas proberen uit te vluchten. Mijn dochter zei: Mam, ik mis oma en opa en mijn vrienden en mijn juffrouw uit Nederland. Ik wil naar huis. Ik wil hier niet wonen. Mijn moeder hart brak. En de twijfels kwamen, doen we hier wel goed aan. Er ging van alles door mijn hoofd en ik voelde me schuldig voor het verdriet van mijn kind. Maar niet alleen mijn kind had het moeilijk ik ook want mijn vangnet die we in Nederland hadden opgebouwd was weg. En probeer maar zelf iets te regelen in Spanje wanneer je geen Spaans kan. Over een uitdaging gesproken.
Wanneer het moeilijk wordt, en ik beloof je dat wordt het. Kijk naar je lijst met de redenen waarom je verhuisde en naar wat je eind doel is. En blijf in gesprek met je kind. Nu na bijna vier jaar kijk ik terug naar wat we samen als gezin overwonnen hebben. En ik kan zeggen dat we het goed hebben hier in het zonnige Spanje. En mijn dochter? Die wil nog wel even blijven.