Terug naar Peru

Alanya is in Peru geboren, in Nederland opgegroeid en woont nu samen met haar Nederlandse man en 2 kinderen weer in Peru. Dit is haar bijzondere verhaal.

Ik ben geboren in Ayacucho en met negen maanden terechtgekomen bij mijn nieuwe familie in Goirle in Noord- Brabant. Maar voordat ik daar terecht kwam waren er 3 verschillende mensen die voor mij moesten zorgen. Als eerste de familie van de maatschappelijk werker die mij aannam van mijn biologische moeder. Zij had zelf drie kinderen waarvan een tweeling die later ziek werd. Daardoor was ik voor haar teveel en kwam ik bij haar moeder in Huancayo te wonen. In de tussentijd werd de adoptieprocedure in gang gezet. En toen alles bijna rond bleek te zijn moest ik naar Lima de hoofdstad en woonde ik bij een mevrouw die mij samen met een andere baby weg zou brengen naar Nederland. Dit duurde uiteindelijk nog langer dan verwacht maar uiteindelijk kon ik dan toch gaan wennen bij mijn nieuwe familie in Nederland. Een gezin met twee oudere broers, biologische kinderen van mijn ouders.

Mijn jeugd is niet zo gemakkelijk gegaan, psychologen drukten de stempel "geen bodem syndroom " op mij. Ik maakte ruzie, vooral met mijn moeder, stal dingetjes van mijn broers en ouders en ik loog veel. Op de een of andere manier voelde ik mij niet thuis en fantaseerde ik veel over Peru. Door de ruzies liep ik regelmatig weg van huis. Ik wilde geen ruzie maken en deed daar heel erg mijn best voor maar toch lukte het me niet me goed te gedragen. Uiteindelijk dacht ik dat het beter was voor iedereen als ik weg zou gaan. Dus liep ik weg op 15 jarige leeftijd en kwam ik niet meer terug. De trein bracht mij naar Utrecht, Hoog Catharijne, een overdekt treinstation en winkelcentrum. Ik begon daar mijn dakloze periode van drie jaar zwervend tussen de straat en opvanginstellingen. Uiteindelijk zette ik op 20 december 1994 met andere dakloze vrienden de NoiZ op. Een NachtOpvang in Zelfbeheer, de eerste in nederland. Een nachtopvang voor daklozen gerund door daklozen. Daar heb ik 7 gewerkt. Uiteindelijk kwam ik in contact met een vereniging voor geadopteerde jongeren uit Peru. Daar ontstond het idee om met een groep naar Peru te reizen om het land te bezichtigen, de cultuur te leren kennen, en eventueel biologische familie te zoeken. Dit was ook de stap om de relatie met mijn ouders weer te herstellen. We reisden drie weken door Peru. Het voelde voor mij als thuiskomen. Het was het ontbrekende stukje dat de puzzel weer compleet maakte. Ik wist gelijk dat ik terug naar Peru zou verhuizen om daar een project op te zetten voor straatkinderen. Ineens realiseerde ik me dat ik een rijk mens ben, door opgegroeid te zijn in Nederland. Het was dan wel niet zo gemakkelijk maar nu kon ik terug om de Peruaanse kinderen te helpen. Als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb, wil ik het ook erg graag uitvoeren. En zo kwam ik terug van Peru in Augustus 2000, richtte ik op 28 september 2000 mijn stichting Los Cachorros op, en vertrok ik in November 2000 weer terug naar Peru voor onderzoek.
In maart 2002 vertrok ik voorgoed naar Peru. Het duurde nog een tijdje voordat ik alle vergunningen rond had maar op 29 mei 2003 ging mijn opvang open.

Voordat ik mijn opvang kon openen deed ik vrijwilligerswerk in een ander opvanghuis om alvast wat ervaring op te doen. Dat opvanghuis bestond net een jaar en vierde zijn verjaardag. Op het feest kwam ik een leuke grappige Nederlander tegen. Hij was bevriend met de eigenaren van het opvanghuis. Hij logeerde daar maar kon niet tegen de drukte van alle kinderen. Ik had mijn opvanghuis al ingericht maar ik had nog geen kinderen, dus bood ik hem aan, dat hij wel bij mij kon logeren, stapelbedden genoeg. Ik had niet verwacht dat hij dezelfde avond met zijn spullen op de stoep stond. Tja en van het een kwam het ander, hij was op weg om de Machu Picchu te bewonderen maar is daar nooit aangekomen. Hij bleef de rest van de tijd bij mij tot hij weer terug naar Nederland moest.
Het duurde niet lang voordat hij ervoor koos om weer terug te komen naar mij in Peru.

Resultaat? Twee lieve mooie, geweldige kinderen, geboren in Ayacucho, Selina van 16 jaar en Yuri van 13 jaar. Ze spreken onderling Spaans want in die taal kunnen ze zich beter uitdrukken. Maar thuis is de regel dat we Nederlands praten, behalve natuurlijk als we Peruaans bezoek hebben. Ik ga voor mijn werk jaarlijks naar Nederland met de kinderen dus ze kennen Nederland goed. Beiden zouden er graag een tijdje willen wonen. Ze zien natuurlijk wel dat het allemaal veel netter is in Nederland. Met school hebben ze ooit wel geopperd dat ze liever les zouden hebben in Nederland. Daar heb je namelijk mooie leslokalen, leesboeken en mooie speeltoestellen, en natuurlijk geen uniform.

Maar hier in Peru hebben ze mooie natuur, langere vakantie en mooi weer. Ayacucho heeft echt een heerlijk klimaat. Ook vinden ze het Peruaans eten ontzettend lekker, Peter en ik missen de groentes. Haha.

Heb je een vraag voor Alanya of wil je reageren op haar of een ander artikel? Schrijf je in op het forum en klets mee!